Het is bijna zomer. Nog even geduld. Ik ben wel toe aan een paar dagen er even tussenuit. De spullen zijn al ingepakt. Het is de vooravond van een paar dagen weg.

Ik moet bekennen dat ik niet maandelijks mijn borsten aan een onderzoek onderwerp. Deze avond is dat wel het geval. Ik voel een ‘vreemd’ bobbeltje. Alsof het een vergelijkend warenonderzoek is tast ik beide borsten tegelijkertijd op dezelfde plekken af. Weldegelijk is er een verschil voelbaar. Nee, voor mij geen struisvogelpolitiek, maar meteen de koe bij de horens vatten. Ik neem mezelf serieus en sta de volgende ochtend dan ook bij de huisarts op de stoep. Deze verwijst met door naar het ziekenhuis.

De dagen er even tussenuit zijn fijn, maar in het achterhoofd sluimert wel steeds het stemmetje: “Als het maar niet …”. De angst doet hiermee zijn intrede.

Donkere kamer
Eenmaal terug in Twente staat de volgende dag een onderzoek in het ziekenhuis op de planning, en wel in de donkere kamer van de afdeling radiologie. Ja, het is er heel donker, geen daglicht te bekennen, alsof het de voorbode is van wat komen gaat. De witte kleding van de medewerkers staat in schril contrast met de donkere ruimte. Daar lig ik dan, met de borsten bloot. Ik voel me kwetsbaar. Het onderzoek wijst uit dat het verstandig is om een biopt te laten nemen. Zo geschiedde.

Kalmte bewaren
Het eerste biopt komt als een soort bommelding. Er staat wat te gebeuren, maar de omvang is nog niet duidelijk. En zoals dat gaat bij een bommelding wordt men geacht de kalmte te bewaren, in mijn geval zes weken lang tot dat duidelijk wordt dat ik borstkanker heb. Adem in, adem uit en dat heel erg vaak! De weken vullen zich ondertussen met onzekerheid en veel afspraken in het ziekenhuis. Nog een biopt, een aantal scans en vele gesprekken die uiteindelijk leiden tot een ziekenhuisopname vullen mijn dagen. Het voelt als een full-time baan.

Overlevingsstand
Als ik terugkijk op die tijd, lijkt het alsof ratio een hoofdrol kreeg en het gevoel een bijrol. Is dat nou de overlevingsstand? Ik word hoofdrolspeler van een film die nog geen script kent. De vele gesprekken in het ziekenhuis laat ik telkens bezinken, op me inwerken. “Wat is belangrijk voor mij?” is wat telkens de boventoon voert in mijn overwegingen en de grote en ingrijpende keuzes waar ik voor kom te staan. Voor mij is zo klaar als een klontje dat een borstbesparende operatie niet de meest voorde hand liggende keuze is. Ik zal je de details besparen, maar er zou bijna niks overblijven, zo simpel is het. Ook nu, anno 2021 sta ik gelukkig nog steeds achter dit besluit. Misschien komt het kil en rationeel over, maar zo is het voor mij persoonlijk en dat is wat telt, want ik ben degene die heb door te leven met de consequenties. Ik ben degene die zichzelf dagelijks in de spiegel aankijkt en wel of niet een oordeel vel over wat ik daar zie.

Aanvaarding
Gek genoeg heb ik vrede met mezelf als het gaat om de consequenties van een amputatie. Ik durf te zeggen dat ik het heb aanvaard. Ja, ik mis een borst, ben fysiek gehavend. Een deel van mijn lijf is binnen een paar uur weg. Ik prijs me gelukkig dat herstel van de operatie voorspoedig verlopen is en dat vervelende complicaties uitgebleven zijn, want dat was waar ik bang voor was. De lege plek die overblijft haalt mij niet uit balans en dat sterkt mij.

Andere koek
Dat mijn gezondheid is aangetast, dat is voor mij pas echt andere koek. Gezondheid en voor mezelf zorgen speelt al heel wat jaren een belangrijke rol in mijn leven. Het feit dat ik me kerngezond voelde en ‘opeens’ een levensbedreigende ziekte krijg gediagnosticeerd die ik tot de dag van vandaag dan ook heel moeilijk rijmen, dat slaat me wel uit het lood.

De dag voor de zomervakantie begint, de bewuste dag van de definitieve uitslagen van het pathologisch onderzoek kreeg ik in figuurlijk zin ‘de kreeft op mijn bord’. Het is een kreeft die ik niet wil, maar wel te behappen krijg.

Kommer, keuzes, kwetsbaarheid, kwel en kracht, willekeurige, basale, pijnlijke, mooie, verdrietige, alledaagse ervaringen en belevingen over leven met en na de diagnose passeren de revue in de blogs die komen gaan.

Borstkanker of niet, wat blijft is dat de zon ’s ochtends opkomt en ’s avonds gewoon weer onder gaat. Daarin verandert er niets. Voor mij voelt het alsof ik van de regen in de drup ben beland, en dan moet de zomervakantie nog beginnen.