In deze blog, geschreven op een zonnige dag, neem ik je mee in de wereld van de opvliegers. Onlangs neusde ik rond in een prachtige boekenwinkel.  Op de plank stond er ook een boek over het thema ‘overgang’ met een vlotte uitnodigende titel. Ik heb het laten staan. Ik dacht: ‘Nou, ik kan er ook wel een boek over schrijven’.

Natuurlijk
De overgang is een natuurlijk proces. Vast heel ingewikkeld en vaak ongrijpbaar. Ik zal nooit gaan ervaren hoe de natuurlijke overgang voelt. Ik heb me niet voor kunnen bereiden, voor zover je dat überhaupt al doet. In de vorige blog schreef ik over acceptatie. Na de chemotherapie wat het gebeurd .. heel duidelijk … is was in de overgang beland. Alsof het nog niet genoeg was. Maandverband en tampons konden in de wilgen gehangen worden. Dit specifieke feit op zich betreurde ik niet.

Waar ik tegenop zag, was het feit dat ik voor de keuze voor hormoontherapie stond. Van links en rechts en via het computerscherm hoorde en las ik verhalen. Het zijn vaak persoonlijke verhalen over de ervaringen die minder goed voelen. Ook ik liet ze op me inwerken en voelde de neiging naar enige weerstand, dat zal ik zeker niet ontkennen. Nee, een pretje is het niet om te wennen. Het lijf en de stemming raken toch echt wel van slag. 

Opvliegers
Een nieuw fenomeen in mijn leven waren dan ook de welbekende opvliegers. Ik weet het niet en het zal vast ook aan mij liggen, maar ik vind het een vreemde woordkeuze. ‘Wat vliegt er op?’ Ik zou toch voor een ander woord kiezen. ‘Ontvlambaar’, naar dat woord neig ik meer, want dat is toch echt wat er in werkelijkheid gebeurt. Bij vlagen krijg ik het warm, heel warm. Alsof mijn lijf het vuur in ‘no-time’ opgestookt wordt tot een graad of 100 schat ik zo in. Het voelt alsof ik ontvlam.

Nu, een aantal jaren onderweg zijn de opvliegers evenals de dagelijkse tabletjes  ware metgezellen in mijn leven geworden. Ze horen inmiddels bij mij, weliswaar vroeger dan de bedoeling was, maar het is OK. Voor mij zijn er ergere dingen.