Kanker zorgt voor nogal wat kopzorgen. Zolang er niks aan de hand is met je gezondheid, is er op dat vlak niks om je zorgen over te maken.

Ik wou dat ik deze onbezorgdheid nog in me had. Niets is minder waar. In een klap maakt de diagnose korte metten met het rotsvaste vertrouwen in een fit, vitaal  en een naar ik geloofde gezond lijf. Ik verlang soms naar de tijden waarin dat vertrouwen er nog blind was.

‘Nee, dat kan niet’ het waren zo ongeveer de eerste woorden nadat er iets verdachts op de beelden te zien was. De diagnose raakt onmiddellijk de hoofdzaak; MIJN LEVEN. De woorden kanker en dood zijn met elkaar verbonden, of we willen of niet.  Het krijgen van de diagnose heeft mijn kern heel diep geraakt en daarmee een nieuwe diepe wond gemaakt, een wond  die niet  zoals de snee op mijn borstkas die na de amputatie binnen twee weken genezen is.   Nee, dit is een diepere wond en die vraagt een ander proces van heling dat veel langer is.

Voor mij betekent dat, dat ik in het leven hoofdzaken nog beter heb leren scheiden van bijzaken. Wat echt belangrijk is, ook voor mijn welbevinden, krijgt prioriteit. Naast dat deze focus helpt om niet te verzanden in ‘hoofdzaken’ in de hoedanigheid van energie vretende kopzorgen over de toekomst, helpt focus me nog meer te leren waarderen tevreden te zijn met hoe het leven NU is. 

Ik persoonlijk vind dat erg waardevol en het helpt me om ‘kanker’, hoewel het elke dag voorbijkomt, wel aandacht te geven, maar niet meer zoveel dat het me dagelijks veel kopzorgen bezorgt.