Nou, dat is me ook wat … de dag voordat de zomervakantie begint de diagnose borstkanker krijgen. Dit jaar dan ook geen vakantie in de bergen, maar het vlakke landschap op mijn borstkas de rust gunnen om te genezen en daarnaast ziekenhuis in, ziekenhuis uit te gaan voor nacontroles en gesprekken.

Een horizontale streep is ‘all that’s left’. We boffen dat het weer goed is en we veel buiten kunnen zijn. Dat helpt me om mentaal en fysiek fit te blijven en komt de genezing van de fysieke wond ten goede.

Na net goed en wel een beetje gewend te zijn geraakt aan de gezichten op de mammapoli kom ik vanwege mijn nieuwe status als officieel kankerpatiënt onder de hoede van een oncoloog. Eigenlijk ben ik een soort spookwandelaar … ‘bewandel’ niet de route die wellicht de meeste mensen bewandelen … eerst een diagnose en dan hopelijk een behandeling. Bij mij is het deels de omgekeerde wereld. Ik was mijn borst al kwijt alvorens ik de diagnose überhaupt kreeg.

Hoewel behandeltrajecten in stappen gaan, voelde het niet zo. Nu ik terugkijk lijkt het allemaal in sneltreinvaart te hebben plaatsgevonden. Eenmaal onder de hoede van een oncoloog volgden gesprekken over de volgende stap. Een uitzaaiing in de oksel was misschien wel de allergrootste dreun die ik kreeg en maakte dat het beetje vertrouwen dat nog over was, omsloeg in grote twijfel. De uitzaaiing raakte het vertrouwen in mijn lijf het allerdiepst. De hele diagnose is alsof er een zware bom tot explosie wordt gebracht onder het rotsvaste vertrouwen in mijn lijf. Chemotherapie als nabehandeling, was het advies voor de volgende stap. Alsof het nog niet genoeg was …

Ik worstel, worstel met de regie over het script, over mijn lijf…. Er is zo ontzettend veel kennis en expertise, gelukkig maar, en ieder mens is anders en ik ben degene die de kreeft op zijn bord heeft. Het enige wat ik wil is leven en kanker kan het leven nogal bedreigen. Erg ingewikkeld vind ik het, ziek worden van chemo terwijl je je helemaal niet ziek voelt. Eigenlijk is het niet in woorden te vatten, want het gevoel van autonomie over en vitaliteit van het lichaam waarvan ik geloofde dat het gezond was, wordt omver gegooid.

Gelukkig zijn er specialisten en verpleegkundigen die met al hun medische expertise je zo goed mogelijk begeleiden, voorlichten, adviseren, tenminste dat gun ik iedereen die ermee te maken krijgt. Wat ik zelf minstens zo belangrijk vind is dat ze ook echt oprecht luisteren, luisteren naar mijn angsten en mijn zorgen. Zij voelen niet wat ik voel en dan is echt luisteren wel het minste wat je mag verwachten, toch? Niemand kan voorspellen hoe het uitpakt, garanties hebben we niet in het leven en waar vaar je dan op als de storm van alle kanten aan komt waaien? Waar hou je je aan vast in de tornado?

Allerlei doemscenario’s passeren ondertussen mijn innerlijke revue. Ik zie mezelf thuis al liggen op de bank met een bakje naast me voor als ik onverhoopt moet overgeven terwijl mijn kleuter een blokkentoren met me wil bouwen? Zie je het voor je? Daar komt bij dat de kuren die ik zal gaan ondergaan nou niet per se bekend staan als de meest lichte variant.

Van meet af aan had ik mezelf voorgenomen dat ik bewust ‘kies’ op de relevante momenten. Dat gaf me namelijk het gevoel van regie houden. Om te verduidelijken wat ik hiermee bedoel is dat ik na de gesprekken waarin er sprake is geweest van hoor en wederhoor ikzelf degene ben die kiest voor de behandeling.

Ik vind het reuze ingewikkeld kan ik je zeggen. Ik herhaal het nog maar een keer, want kankerbehandeling raakt ook veel wat niet aangetast is , en dat terwijl ik me voor de diagnose ook nog eens niet ziek voel.

Ik geloof heilig in de combinatie van behandelingen en mijn eigen actieve rol van zelf werken aan mijn eigen vitaliteit. Dat chemo je zo ziek kan maken, kan ik heel moeilijk rijmen. Mijn geloof wankelt dan ook. Mijn eigen regie zal ik gaan moeten vinden in vertrouwen op mijn lijf, bewegen, gezond eten, rust pakken, voldoende slapen. Het zijn factoren die bij mij altijd al hoog in vaandel staan en waar ik me goed bij voel.

Inmiddels zijn er zo’n zes weken vakantie verstreken, is de fysieke wond gelukkig goed genezen, de pleister eraf, hechtingen eruit, zijn er vele gesprekken gevoerd en baan ik me een weg vol angst en twijfel tussen het puin van de explosie door. Het fundament is ver te zoeken. Na de vakantie starten de chemokuren. Ik zie er als een berg tegenop, maar voel ook berusting in het ondergaan ervan. Dit helpt me om de kalmte enigszins te bewaren.

Vakantie. Je zou het bijna vergeten tussen alle afspraken door. We zijn er toch nog een paar daagjes tussenuit geweest, want ook dat is belangrijk …. Ontspanning en afleiding.

Ik had me deze vakantie zo anders voorgesteld. Het was er een vol figuurlijke bergen van de buitengewone categorie en zeker niet uit de categorie ‘om nooit te vergeten’. Vergeten daarentegen zal ik deze periode nooit.