Het gezegde luidt: ‘Delen is helen’. Onder het mom van ‘leuker kunnen we het niet maken, maar wel makkelijker’ ben ik na de diagnose gaan delen met mijn omgeving. Mijn ervaring heeft me geleerd dat openheid over kanker helpend is, en daarmee voor mij persoonlijk helend. Ik heb gemerkt dat dat het niet alleen voor mij helpend is, maar ook voor mijn omgeving. Mijn binnenwereld is van mij. Wat ik deel is dan ook aan mezelf.

Eenrichtingsverkeer
In mijn directe omgeving was inmiddels bekend dat ik behandelingen zou ondergaan in de vorm van chemotherapie. Een van de gevolgen daarvan is dat je kaal wordt. Het is dan zichtbaar. De mutsjes die ik droeg waren vaak kleurrijk, maar geloof me, ze zeggen lang niet alles. Maar wat zeggen ze wel? Als mensen mij zien weten ze direct dat ik ziek ben. Maar hoe ga je er mee om richting de buitenwereld net buiten de directe omgeving. Zo had ik te maken met een basisschool. Om openheid te scheppen stelde ik een mail op die met ouders op school gedeeld werd. Want ja, als mensen me zien dan kan het bijna niet anders dan dat er een conclusie wordt getrokken. Er zal bij niemand de gedachte opkomen hartje zomer, want dat was het: ‘Wat draagt zij vandaag een leuke of foeilelijke muts’. Duidelijkheid scheppen helpt, het helpt mezelf en het helpt de ander, want de ervaring leert dat mensen vaak een drempel over moeten, zelfs als wat dichterbij staan.
Heel pijnlijk wordt het als er letterlijk met een boog om je heen gelopen wordt. Dit gebeurt echt. Vaak weten mensen niet wat ze moeten zeggen. Probeer je maar eens een voorstelling te maken. Jij loopt in de supermarkt hebt kanker en draagt misschien een mutsje…. ziet wat pips en in een ooghoek zie je een bekende die je gespot heeft snel een pad invluchten. Probeer je dan eens voor te stellen welk gevoel dat je geeft, misschien voel je het zelfs terwijl je dit leest.
 

Beter iets dan niets
Mensen die kanker hebben bijten niet en doen ook geen vlieg kwaad. Of het nu gaat om iemand die pas kort onder behandeling is, of om mensen die misschien al jaren in een traject zitten, vaker kaal worden of helemaal niet waardoor het niet meer zichtbaar is voor de buitenwereld. Of je nu familielid bent, buurman, werkgever, collega of een verre vriend; Als je weet dat iemand heeft te leven met de ziekte maar ook daarna, blijf alsjeblieft verbinding houden. Dit is echt een oproep aan iedereen die niet, of niet meer weet wat hij moet zeggen of in de veronderstelling leeft dat het goed gaat, want de behandelingen zijn afgelopen of in hun dagelijks leven meer op de achtergrond. Stilte is heel mooi als het gaat om de stilte in jezelf op te zoeken door te bezinnen, maar stilte die ontstaat omdat mensen afhaken is pijnlijk en doet zeer en is absoluut niet helend lijkt me.
 

Zelf uitvinden
Veel heb ik zelf moeten uitvinden, want veel is toch ook zeker een kwestie van je gevoel volgen. Lastig, zo is mijn ervaring, want gevoelens gaan alle kanten op juist in een periode na de behandelingen. Waar je dan in zulke roerige tijden goed aan doet om te delen, ook met je kind, is op sommige momenten ver te zoeken. Tijdens de chemo had ik altijd een ritueel dat ik bij thuiskomst met mijn kind had, waardoor hij wist dat mama weer medicijnen had gekregen in het ziekenhuis. De familie en vrienden kregen via de verzendlijst in Whatsapp om de drie weken een update. Het gaf hen houvast en het gaf mij houvast.

Feit is dat communicatie voor mij persoonlijk heel helpend is geweest. Anno nu, ruim 4 jaar later vind ik het ingewikkelder. Want als je klaar bent met behandelingen betekent het niet dat je klaar bent met kanker. Wat deel je wel, en wat deel je dan niet en wanneer wel en wanneer niet? Zelf deel ik nu niet meer actief. Vaak krijg ik wel de vraag “Hoe gaat het nu met je?”. Ik maak het dan echt niet mooier dan het is…. fysiek gaat het goed, heel goed maar mentaal is het een heel ander verhaal. De wereld draait door, en ik draai gelukkig weer aardig mee in die wereld. Ik weet ook dat de wereld voor vele lotgenoten en hun naasten wat minder rooskleurig en langzamer ronddraait. Mij persoonlijk helpt het om te beseffen dat ik een keuze heb hoe ik er mee om wil gaan, echter dat wil niet zeggen dat de dagelijkse confrontatie er niet is.