Kerngezond, ziek of genezen….. Er zijn veel mensen die een bucketlist hebben. Het lijstje dat ergens in je geheugen een plekje heeft of dat je op een blaadje dat je in je nachtkastje hebt liggen. Al deze mensen hebben diepe verlangens en wensen om ooit in hun leven iets te beleven waar ze misschien al jaren naar uitkijken. Vaak hoor en zie je dat mensen als ze de diagnose kanker krijgen de wensen daadwerkelijk in vervulling willen laten gaan als ze een dergelijk lijstje hebben. Die ene reis naar dat verre oord dat je van de plaatjes kent die je via Instagram voorbij ziet komen of aanwezig zijn bij een voetbalwedstrijd van je favoriete club. Misschien wel wensen die je je financieel niet kunt veroorloven.

Je mag weten, ik heb ook wensen, zeker. Het bucketlijstje heb ik daarentegen niet. De afgelopen bijna vijf jaar heb ik nog meer ervaren dat verbinding met mensen en de natuur mijn leven enorm verrijken. Dit gaat dan over contact. Ik vind het heel belangrijk om de mensen om wie ik geef niet uit het oog te verliezen. De afgelopen twee jaar werd dat lastiger, want we leefden allemaal soms letterlijk tussen onze eigen vier muren.

Nu de lente zich aandient gaan we weer meer naar buiten, kunnen elkaar weer een knuffel geven, samen een feestje vieren, proosten en toasten op een bijzonder jubileum. Het is fantastisch allemaal. Voor mij is dat het grote kleine geluk.

Tegelijkertijd knaagt het. Niet heel ver van ons bed wordt een land ontwricht, zorgen de beelden van vernielde oorden en mensen op de vlucht voor koude rillingen tot op het bot, wordt het bestaansrecht van mensen vernietigd, worden levens gelaten en kinderen van hun ouders gescheiden. In gedachten probeer ik me voor te stellen hoe dat voor al deze mensen zal zijn. Het woord nachtmerrie dekt de lading met geen enkele procent.

Met deze wetenschap prijs ik me nog rijker dan ik al ben en voel tegelijkertijd de impact. Ik voel me nietig. Ik prijs me rijk als ik mijn kind een veilige basis mag geven, ’s avonds kan liggen op een goede matras, drie keer per dag kan eten en in een warm huis woon. Nee, voor mij geen bucketlijstje, maar meer een wensenlijstje met maar een enkele wens voor mezelf en iedereen in deze wereld: ‘Een leven in vrede’.

Als je kanker hebt of hebt gehad, kan het zomaar zijn dat je innerlijk in conflict bent met jezelf en het leven waarin je plotsklaps beland bent. Natuurlijk prijs ik me rijk dat ik leef, maar dat gaat niet zonder slag of stoot en kom ik mezelf onderweg dikwijls tegen. Er is ergens een onvrede, omdat iets anders gaat of loopt dan dat ik zou willen. Ik ben immers niet meer helemaal de oude. Inmiddels heb ikzelf door vallen en opstaan geleerd, dat harmonie in mijzelf en mijn leven zoals het nu is, de wereld voor mezelf ook een stukje mooier maakt.

Als ieder mens, ziek of kerngezond, invloedrijk of niet, deze wens op zijn lijstje zou schrijven en er elke dag een beetje naar zou leven, hoe zou de wereld er dan uitzien?