Op deze vraag krijg ik nooit het antwoord. Toen ik de diagnose kreeg, zo beschouw ik het nu van een afstandje, heb ik deze vraag geparkeerd. Anno nu staat hij nog steeds op de parkeerplaats. Sterker nog, de afgelopen jaren is hij eigenlijk niet bewust aanwezig geweest.

Andere bezigheden
Blijkbaar vind ik deze vraag niet belangrijk genoeg om er energie in te steken. “Waarom”  met een vraagteken; het is een open vraag. Een open vraag vraagt om een antwoord. Weet je, dat antwoord krijg ik nooit. Zo simpel is het. Eigenlijk weet ik niet goed hoe ik het onder woorden moet brengen, maar ik doe toch een poging om jou als lezer mee te nemen in hoe ik omga met de diagnose. 

Eenmaal in de medische molen had ik überhaupt geen ruimte om bezig te zijn in mijn hoofd met deze vraag. Ergens is er onbewust in mij een knop omgegaan. Nee, ik ben niet gaan vechten. Waarom zou ik? Het maakt misschien wel moedeloos, de strijd! Nog niet te spreken van de energie die het misschien wel kost, al dat vechten. Ik heb ervoor gekozen, dat wel heel bewust, dat ik wat zou komen zou laten gebeuren. 

Accepteren
‘Accepteren’ is een heel, heel groot woord. Het is ook een werkwoord. Voor mij betekent dat , dat ik aanvaard heb dat ik de diagnose heb gekregen. Heel, heel erg ingewikkeld kan ik je zeggen als je je zo fit voelt als een hoentje, dagelijks beweegt, goed slaapt, niet rookt, niet drinkt en gezond eet.

Deze aanvaarding, zo ik heb ik het de afgelopen jaren ervaren, heeft mij er onder andere doorheen gesleept, want af en toe was het echt wel slepen. Begrijp me niet verkeerd, het is namelijk keihard werken, het gaat niet vanzelf en laat je soms kennis maken met de schaduwkant. Soms is het meer hel dan hemel zeg maar.

De energie die aanvaarden met zich meebrengt, kon ik goed gebruiken voor mijn herstel, voor het opbouwen van een leven ‘na de diagnose’, voor het vinden van een weg in het innerlijke doolhof van gevoelens, gedachten en emoties, voor het omgaan met fysieke ongemakken van velerlei aard, voor het in de natuur onderweg te zijn en er te kunnen zijn voor mezelf en mijn kind, voor het opnieuw uitvinden van mijn kwaliteit van leven, gericht op de toekomst.

Vruchten plukken
Ik prijs me rijk en gelukkig dat ik nu de vruchten pluk van deze onbewuste bewuste insteek. In mijn ogen slaat het zoeken naar een antwoord eerder lam en kost het bakken energie. Zoals iedereen weet is energie, en juist die van onszelf, enorm kostbaar. Ook met onze eigen energie mogen we spaarzaam omgaan. Er is niemand die dit van bovenaf oplegt. Dat is ook fijn en maakt dat je zelf regie kunt houden en kunt luisteren naar wat goed voelt voor jou. Dat kun je per slot van rekening alleen zelf bepalen, dat kan niemand anders voor je doen.