Al sinds groep 7 op de basisschool wist ik wat ik wilde worden, namelijk fysiotherapeut. Ik kom uit een fanatieke sport familie. Waarin aan mijn moeders kant de mannen voetballen en de vrouwen handballen. En zo ging ik op mijn zesde ook op handbal. Zelf had ik eigenlijk nooit blessures, maar in de familie waren die er genoeg. En allemaal gingen ze naar de fysiotherapeut. Een boeiend beroep vond ik, iemand die je van lichamelijk ongemakken af kon helpen. Mijn moeder met een slechte rug, mijn tante na een open-enkel-breuk, mijn broertje met een gebroken sleutelbeen.

Vier blessures heb ik gehad, twee keer brak ik een enkel en twee keer scheurde ik mijn kruisband af. En daarvoor moest ook ik naar de fysiotherapeut. Mijn interesse werd toen echt gewekt voor dit beroep. Sportfysiotherapie dat leek me wel wat. Fanatieke mensen helpen in hun revalidatietraject, en hoe langer het traject hoe boeiender ik het vond. Met mijn enkelbreuken liep ik zeker 3 maanden bij de fysiotherapeut voordat ik weer volledig handbalde. En met mijn kruisbandblessure duurde het een jaar voordat ik volledig sportte. Na mijn 2^e blessure werd me helaas afgeraden om nog verder te gaan met handballen.

Ondertussen had ik mijn fysiotherapie opleiding afgerond en ging ik aan het werk. Via mijn stage kwam ik in het verpleeghuis te werken. Een heel andere doelgroep, maar minstens zo leuk. Op de revalidatie afdeling van het verpleeghuis vond ik mijn draai, revalidatie trajecten begeleiden bij ouderen zodat ze (het liefst) weer naar huis konden. Helaas werd dit doel niet altijd behaald.

Na 4 jaar wilde ik mij graag verder specialiseren als fysiotherapeut door middel van een masteropleiding. In mijn team waren al 3 collega’s geriatrie fysiotherapeut, ik wilde dus wat anders gaan doen. Toen vond ik de opleiding oncologiefysiotherapie, hierin vond ik alles wat bij mij paste. Namelijk mensen (over het algemeen) een langere tijd mogen begeleiden, soms naar beter, soms behouden van en soms het zo lang mogelijk behouden van kwaliteit van leven. Maar allemaal zo waardevol!

Ik begon aan de opleiding en kwam er achter dat het werken in een verpleeghuis niet meer paste bij hoe ik mij ontwikkelde als fysiotherapeut. En zo kwam ik terecht bij Fysiotherapie Kompas, waar ik ondertussen bijna 3 jaar met veel plezier werk. Sinds juni 2022 mag ik samen met mijn collega werken bij de Nije Hoeve. Waar ik hoop zoveel mogelijk patiënten te mogen helpen aan het herwinnen van een betere beweeglijkheid, conditie en kracht.