Het is lente. Met schrijfblok op schoot en pen in de hand begin ik deze blog te schrijven. Deze blog ontstaat, zoals vaker, spontaan.

Het zonnetje schijnt, het is windstil en de enige geluiden die ik hoor zijn de geluiden van kwetterende vogels. Het lijkt alsof iedereen veel verder van huis de zon opzoekt, want het is meivakantie. Terwijl op Schiphol de rijen dik zijn van mensen die wachten tot ze naar, zo denken ze, zonniger oorden kunnen vertrekken, zit ik in het Twentse zonnetje in mijn eigen tuin.

Alles, maar dan ook echt alles loopt weer uit. Te beginnen bij de plek in de tuin die is omgedoopt tot ‘wilde bloemenzee’. De zaden van vorig jaar hebben de zachte winter overleefd. Mooie bloemen ’in de knop’ komen uit de aarde tevoorschijn. Ik geniet ervan om ze bijna letterlijk elke dag te zien groeien. De nieuwe fruitbomen hebben in de tuin een mooi plekje in de zon toebedeeld gekregen waar ze de komende jaren hopelijk voor een vruchtrijke oogst zorgen. Dit jaar zal dat nog niet het geval zijn, schat ik zo in.

Een nieuw experiment ga ik de komende dagen vormgeven; zelf groente en kruiden verbouwen. Nou ja, verbouwen! Het is misschien iets te overdreven, maar je begrijpt wel wat ik bedoel. Zelf oogsten en onbewerkt voedsel eten uit mijn eigen tuin… nooit heb ik ervan gedroomd, maar ik vind het een mooi project.

Dan is er nog de voortuin. Een oude hortensia flikt het toch maar weer. Ook dit jaar loopt hij weer mooi uit om de tuin zo in de zomer te versieren met de mooiste blauwe bloemen. Ik blijf het bijzonder vinden, de kracht van de natuur. De hosta’s herrijzen weer en de bomen kleuren , gelukkig maar weer, groen. En niet te vergeten de lavendel die deze zomer weer heerlijke geuren verspreid in de tuin.

‘Groeien en bloeien … mooie woorden, die een grote overlap hebben met het dagelijks leven voor mij. Persoonlijke groei heeft net even meer nodig dan zon, water en aandacht, hoewel deze laatste zeker een goede voedingsbodem is. Voor mij gaat dat over wat ik belangrijk vind om aandacht te geven, om te laten groeien. Vaak staan we er niet bij stil. Ik steeds vaker. Ik geloof er namelijk in dat ergens, wat het ook moge zijn, met liefde en passie voor te gaan, het je vanzelf doet laten groeien.